Materiały Retro – Kadabry na sprzedaż

Cześć!

Wygląda na to, że to już koniec Retro – Kadabry.  Tym niemniej wszystkie materiały dostępne na blogu (42 recenzje, 3 wywiady oraz 15 artykułów)  są od dzisiaj dostępne do kupienia na własność (z możliwością dowolnej publikacji, pełnią praw autorskich, itd.).

Osoby zainteresowane kupnem proszę o kontakt na adres: robert.blake@onet.eu lub robert.bronson@poczta.pl.

Oferta jest aktualna przez 14 dni (od dnia dzisiejszego).

Dziękuję wszystkim, którzy uczestniczyli w życiu Retro – Kadabry.

Postal (1997)

Nienawidzę świata! Wkurwiają mnie ludzie, zwierzęta, rośliny i wszystko co ma ma czelność oddychać! Nie ukrywam, że moje ciało napełnia chora satysfakcja gdy mogę odrąbać komuś głowę, a szczyt euforii osiągam tylko wtedy gdy skopię jakiegoś kulawego psa. Czy jestem psychicznie chory? Nie wiem. Tak mnie zaprojektowano. Żyję po to aby nienawidzić. Nienawidzę po to aby żyć.

Moje narodziny

Urodziłem się w 1997 roku w świecie określanym jako „gry komputerowe” gdzieś na obrzeżach Tucson w Arizonie (zapłodnienie nastąpiło w 1996 roku). Duży szpital, w którym się pojawiłem nosi nazwę „Running With Scissors”, którego zresztą jestem pierwszym dzieckiem.

Jestem Amerykaninem pełną gębą! Mam wielu ojców (m.in. Vince Desi i Mike Jaret), ale żadnej mamusi. Patos, którym mnie próbowano karmić okazał się jednym wielkim kłamstwem, a jako przeciętny mieszkaniec tego dziwnego świata muszę sobie radzić kombinując. Nie wierzę w żadne symbole, w żadnego Boga czy w cokolwiek innego, ale anarchistą też nie jestem, bo nienawidzę czerwonych. Najchętniej zrzuciłbym na ten świat potężną bombę atomową, która rozwiązałaby kwestię tzw. ludzkiej egzystencji.

Disney's Hercules: Action Game (1997)

Nie czarujmy się: Herkules się skończył!

Pamięć o tym pół bogu/pół człowieku przywoływana jest dzisiaj najczęściej w towarzystwie Parandowskiego w licealnym nihilizmie albo w anegdotach odnoszących się do pół zwierząt/pół ludzi pokroju Mariusza Pudzianowskiego.  Ów mityczny przydupas Olimpu lata swojej największej chwały przeżywał w drugiej połowie lat 90-tych kiedy o Herkulesie było naprawdę głośno. Za przykładem warto tu przywołać słynny amerykański serial z Kevinem Sorbo w roli głównej emitowany w Polsacie, renesans filmu pt. Herkules w Nowym Jorku z obecnym gubernatorem Kalifornii w głównej roli emitowany co trzecią niedzielę we wspomnianej stacji czy Herkulesa i jego otoczenie na żetonach Star Foods (a pamiętać trzeba, że słynne „żetony” były w latach 90-tych w kręgach młodzieżowych wyznacznikiem prestiżu).

Mało? Najmłodsi mieli film, a następnie serial animowany o przygodach Herkulesa (też emitowane w Polsacie!). Na podstawie tego pierwszego spece od multimediów Disneya napisali grę komputerową o przygodach bohatera mojego dzisiejszego wywodu.

Impreza u Hadesa

Trzeba przyznać, że na niewielu wielkich bohaterów popłynął strumień splendoru w rozmiarach takich, które dosięgnęły syna Zeusa z nieprawego łoża (swoją drogą kwestia rozmnażania bogów olimpijskich wydaje się nader interesująca).  Jak wspomniałem w pierwszym zdaniu dzisiaj Herkulesa już nie ma, ale co zdążył poużywać to jego :-).

Gra komputerowa z 1997 roku na motywach przygód Herkulesa mogła być osadzona tylko w jednej konwencji: zręcznościowej. Któż bowiem wyobrażałby sobie Herkulesa jako strategię, FPS-a czy wyścigówkę? Uwierzcie mi, że w błogosławionym dwudziestym pierwszym wieku zdarzają się takie absurdalne pomysły, ale szczęśliwie programiści spod skrzydeł Disneya nie poszli tą drogą i napisali rasową grę zręcznościową.

Deluxe Ski Jumping (1999)

Adam Małysz to bohater romantyczny czasów nam współczesnych, idol młodzieży, symbol zagrzewający lud robotniczy do pracy, czasoprzestrzenna idea i roztańczone dobro potomków Lecha. Adam Małysz to synonim patriotyzmu, dobrobytu i sprawiedliwości. Przesadzam? No, dobrze… może trochę :-). Niemniej ilość emocji i radości jakiej dostarczał i dostarcza nam ten skromny skoczek z Wisły jest bardzo duża. Zatem nic dziwnego, że niniejsza recenzja będzie pisana w tle jego sukcesów. Recenzja gry, która podobnie jak i Adam Małysz jest niepozorna, a posiada ogromną siłę. Chodzi mi o Deluxe Ski Jumping czyli popularnego de es jota.

Polski Kult

Pierwsza część Deluxe Ski Jump – napisana przez nastoletniego wówczas Fina Jussiego Koskelę – pojawiła się w sieci już w 1999 roku, a więc w czasach kiedy na światowych skoczniach rządzili Martin Schmitt i Janne Ahonen, a wciąż głośno było o takich tuzach światowych skoków jak Kazuyoshi Funaki, Primoz Peterka czy Andreas Widhoelzl. Talent 22-letniego Adama Małysza miał eksplodować w następnym roku.

To właśnie u progu nowego millenium Polacy masowo zaczęli interesować się skokami narciarskimi. Wraz ze zwieńczeniem sezonu 2000/01, w którym Adam Małysz był najlepszy w generalnej klasyfikacji Pucharu Świata, skoki stały się popkulturą przenikającą do wielu dziedzin życia. W tym i do gier komputerowych. Małyszomania zaczęła zbierać swoje plony.