Postal (1997)

Nienawidzę świata! Wkurwiają mnie ludzie, zwierzęta, rośliny i wszystko co ma ma czelność oddychać! Nie ukrywam, że moje ciało napełnia chora satysfakcja gdy mogę odrąbać komuś głowę, a szczyt euforii osiągam tylko wtedy gdy skopię jakiegoś kulawego psa. Czy jestem psychicznie chory? Nie wiem. Tak mnie zaprojektowano. Żyję po to aby nienawidzić. Nienawidzę po to aby żyć.

Moje narodziny

Urodziłem się w 1997 roku w świecie określanym jako „gry komputerowe” gdzieś na obrzeżach Tucson w Arizonie (zapłodnienie nastąpiło w 1996 roku). Duży szpital, w którym się pojawiłem nosi nazwę „Running With Scissors”, którego zresztą jestem pierwszym dzieckiem.

Jestem Amerykaninem pełną gębą! Mam wielu ojców (m.in. Vince Desi i Mike Jaret), ale żadnej mamusi. Patos, którym mnie próbowano karmić okazał się jednym wielkim kłamstwem, a jako przeciętny mieszkaniec tego dziwnego świata muszę sobie radzić kombinując. Nie wierzę w żadne symbole, w żadnego Boga czy w cokolwiek innego, ale anarchistą też nie jestem, bo nienawidzę czerwonych. Najchętniej zrzuciłbym na ten świat potężną bombę atomową, która rozwiązałaby kwestię tzw. ludzkiej egzystencji.

Disney's Hercules: Action Game (1997)

Nie czarujmy się: Herkules się skończył!

Pamięć o tym pół bogu/pół człowieku przywoływana jest dzisiaj najczęściej w towarzystwie Parandowskiego w licealnym nihilizmie albo w anegdotach odnoszących się do pół zwierząt/pół ludzi pokroju Mariusza Pudzianowskiego.  Ów mityczny przydupas Olimpu lata swojej największej chwały przeżywał w drugiej połowie lat 90-tych kiedy o Herkulesie było naprawdę głośno. Za przykładem warto tu przywołać słynny amerykański serial z Kevinem Sorbo w roli głównej emitowany w Polsacie, renesans filmu pt. Herkules w Nowym Jorku z obecnym gubernatorem Kalifornii w głównej roli emitowany co trzecią niedzielę we wspomnianej stacji czy Herkulesa i jego otoczenie na żetonach Star Foods (a pamiętać trzeba, że słynne „żetony” były w latach 90-tych w kręgach młodzieżowych wyznacznikiem prestiżu).

Mało? Najmłodsi mieli film, a następnie serial animowany o przygodach Herkulesa (też emitowane w Polsacie!). Na podstawie tego pierwszego spece od multimediów Disneya napisali grę komputerową o przygodach bohatera mojego dzisiejszego wywodu.

Impreza u Hadesa

Trzeba przyznać, że na niewielu wielkich bohaterów popłynął strumień splendoru w rozmiarach takich, które dosięgnęły syna Zeusa z nieprawego łoża (swoją drogą kwestia rozmnażania bogów olimpijskich wydaje się nader interesująca).  Jak wspomniałem w pierwszym zdaniu dzisiaj Herkulesa już nie ma, ale co zdążył poużywać to jego :-).

Gra komputerowa z 1997 roku na motywach przygód Herkulesa mogła być osadzona tylko w jednej konwencji: zręcznościowej. Któż bowiem wyobrażałby sobie Herkulesa jako strategię, FPS-a czy wyścigówkę? Uwierzcie mi, że w błogosławionym dwudziestym pierwszym wieku zdarzają się takie absurdalne pomysły, ale szczęśliwie programiści spod skrzydeł Disneya nie poszli tą drogą i napisali rasową grę zręcznościową.

Deluxe Ski Jumping (1999)

Adam Małysz to bohater romantyczny czasów nam współczesnych, idol młodzieży, symbol zagrzewający lud robotniczy do pracy, czasoprzestrzenna idea i roztańczone dobro potomków Lecha. Adam Małysz to synonim patriotyzmu, dobrobytu i sprawiedliwości. Przesadzam? No, dobrze… może trochę :-). Niemniej ilość emocji i radości jakiej dostarczał i dostarcza nam ten skromny skoczek z Wisły jest bardzo duża. Zatem nic dziwnego, że niniejsza recenzja będzie pisana w tle jego sukcesów. Recenzja gry, która podobnie jak i Adam Małysz jest niepozorna, a posiada ogromną siłę. Chodzi mi o Deluxe Ski Jumping czyli popularnego de es jota.

Polski Kult

Pierwsza część Deluxe Ski Jump – napisana przez nastoletniego wówczas Fina Jussiego Koskelę – pojawiła się w sieci już w 1999 roku, a więc w czasach kiedy na światowych skoczniach rządzili Martin Schmitt i Janne Ahonen, a wciąż głośno było o takich tuzach światowych skoków jak Kazuyoshi Funaki, Primoz Peterka czy Andreas Widhoelzl. Talent 22-letniego Adama Małysza miał eksplodować w następnym roku.

To właśnie u progu nowego millenium Polacy masowo zaczęli interesować się skokami narciarskimi. Wraz ze zwieńczeniem sezonu 2000/01, w którym Adam Małysz był najlepszy w generalnej klasyfikacji Pucharu Świata, skoki stały się popkulturą przenikającą do wielu dziedzin życia. W tym i do gier komputerowych. Małyszomania zaczęła zbierać swoje plony.

Worms (1994)

Brytyjska Team 17 wyprodukowała na rynek gier komputerowych kilka tytułów, ale najbardziej rozpoznawalnym jej produktem są Wormsy, gra o… strzelających do siebie glizdach. No, dobra:  nie o glizdach, a o robakach (choć patrząc na grafiki pierwszej części o wiele bardziej do gry pasuje termin glizdy). Worms to pierwszy tytuł wielkiej serii, która do dzisiaj na wszystkich platformach posiada aż dwadzieścia dwie odsłony! Zatem warto przyjrzeć się tej pierwszej.

Sun Tzu i robaki

Różne źródła podają, że Wormsy ukazały się w 1995 roku, ale mnie najbardziej przekonuje źródło ze strony oficjalnej serii o robalach, na której widnieje informacja, że pierwsze Wormsy na PC ukazały się w 1994 roku (wcześniej, ale w tym samym roku na Amigę). Zresztą pierwotnie gra miała być tytułowana jako Total Wormage, ale chyba dobrze się stało, że pomysł ten nie wszedł w życie.

Głównym twórcą tego wiekopomnego produktu jest niejaki Andy Davidson, który wcale nie ukrywa, że bezpośrednią inspiracją do napisania gry była równie legendarna (a w niektórych środowiskach kultowa) Scorched Earth z 1991 roku. Jednak w odróżnieniu do SE w Wormsach mamy zamiast strzelających do siebie czołgów uzbrojone po zęby robaczki i zamiast wojennych plenerów kolorowe plansze, cechowane kąśliwym poczuciem humoru i totalną swobodą konstrukcji. Dobra metamorfoza, prawda?

Dangerous Dave (1990)

Czy pamiętacie Dangerous Dave’a?

Pierwsza wersja tej zacnej platformówki ukazała się już w 1988 roku na Apple II, ale wtedy pod tytułem Dangerous Dave:  The Deserted Pirate’s Hideout!, w grafice CGA i z niedokończonym programem. Być może autor gry John Romero, chciał sprawdzić w jaki sposób gracze zareagują na sam pomysł wprowadzenia koncepcji Dave’a w życie. Efekt widocznie był zadowalający, bo już dwa lata później gracze Apple II otrzymali nowego Dangerous Dave’a w grafice EGA. Jednak z perspektywy użytkowników PC-tów większą wartość stanowił Dangerous Dave napisany specjalnie dla nich. Zresztą możliwe, że Dave nie ukazałby się na PC gdyby nie wpływ niejakiego… Johna Carmacka, późniejszego współtwórcy id Software.

Super Dave Bros

John Romero na swojej stronie poświęconej całej serii przygód Dave’a przyznaje, że nie pamięta skąd wziął pomysł na grę, ale bez wątpienia duży wpływ odegrały przygody włoskiego hydraulika Mario Brosa. Zapewne chodzi tu o sam gameplay i koncepcję głównego bohatera. Na pewno nie o długość gry :-).

Fighting Force (1997)

Niezależnie od czasów rynek gier komputerowych na PC zawsze ubogi był w tzw. „bijatyki”, względnie „nawalanki” czy „napierdzielanki” (lub wulgarniej). Chodzi mi o tytuły przy których gracze mogą wcielić się w mistrzów walki wręcz, niejednokrotnie rozwalających wszystko co stanie na ich drodze. Gry, których korzenie zostały zasadzone przy takich  elektronicznych klasykach jak m.in. Double Dragon czy Bruce Lee. Jednym ze sztandarowych tytułów lat 90-tych zgodnym z przesłaniem bijatyk jest Fighting Force z 1997 roku.

Moja własna Apokalipsa

Oczywiście nie jest to taki rodzaj emocji serwowany jak choćby przy wspomnianym Double Dragon. Twórcy Fighting Force zgodnie z zasadami ewolucji nieco unowocześnili gatunek przenosząc bohaterów rozgrywki do trzeciego wymiaru, w świecie trudnym do ogarnięcia.

Fabuła gry opowiada o psychopacie, niejakim doktorze Zenga. Osobliwość to o długich rękach, która swego czasu przepowiedziała koniec świata. Niestety ani w dniu wyznaczonym przez jego przepowiednię, ani nawet kilka nocy później do żadnej apokalipsy nie doszło. Sam dr Zenga w obawie przed kompromitacją i śmiesznością wśród wyznawców swojej przepowiedni oraz wśród znanych mu dygnitarzy postanowił wyjść końcowi świata na przeciw… samemu go wywołując.

Kingpin: Life Of Crime (1999)

Każdemu mieszkańcowi osiedla wzniesionego z mottem: „upchać jak najwięcej!” nie trzeba chyba bliżej przybliżać pojęcia „betonowa dżungla”. Co najwyżej można pokusić się o deliberację nad odcieniami tego zwrotu, bo dla części osób „betonowa dżungla” to po prostu architektoniczne konserwy złożone z mas ludzi, dla innej części osób będzie to centrum miasta osadzone wewnątrz kolorowych i wesołych prowincji, ale jest i grupa osób wyznających pogląd wedle którego „betonową dżunglą” jest nie tylko architektoniczny, ale i mentalny slums gdzie zewsząd latają noże i siekiery, a przechadzka po zmroku może zakończyć się długotrwałą wizytą na OIOM-ie. Do tej ostatniej grupy nalezą twórcy Kingpina.

Zabójstwa, narkotyki, dziwki i upodlenie

Fabuła tego FPS-a z 1999 roku do najbardziej rozbudowanych nie należy. Przypomina ona raczej zarys tych krótkich filmów akcji tworzonych za oceanem, w których chodzi przede wszystkim o nagromadzenie wydarzeń niekoniecznie ubarwionych elementami zmuszającymi do kontemplacji lub emanacji patosu. Tak jest z Kingpinem bowiem w trakcie przebiegu rozgrywki nie poznajemy ani imienia naszego bohatera, ani specjalnie nie zaprzyjaźniamy się z nim. Chodzi o to by przysporzyć profesorowi Wilczurowi jak najwięcej klientów do trepanacji czaszki.

Nie oznacza to, że grze można z tego powodu czynić zarzuty, bo chyba intencją twórców była kreacja świata, w którym wplątany gracz będzie mógł wykreować własne emocje i poczuć się jak w nakreślonej na wstępie betonowej dżungli. Nawet jeśli na co dzień mieszka w lesie.

Redneck Rampage (1997)

W drugiej połowie lat 90-tych Świętą Trójcę dla fanów FPS-ów stanowiły takie tytuły jak: Duke Nukem 3D, Blood i Shadow Warrior. Obok przygód księcia, mrocznego Caleba i ekstrawaganckiego Lo Wanga na rynku pojawiły się lepsze lub gorsze pozycje nawiązujące do silnika (Build) i pomysłów z wymienionej trójki. Jedną z gier z tej pierwszej kategorii był Redneck Rampage opowiadający o przygodach Leonarda i Bubby… dwóch braci, którzy na co dzień zajmowali się krówkami, świnkami i kurami, słowem: byli prostymi farmerami.

W obronie czci maciory

Fabuła Redneck Rampage osadzona jest w miejsko-wiejskim Hickston, fikcyjnej prowincji USA położonej w stanie Georgia.

Któregoś dnia życie prostych ludzi z Hickston zostaje bezwzględnie naruszone przez… inwazję obcych. Ot, widać ufoludkom znudziły się ataki na duże amerykańskie metropolie i postanowili popróbować swoich sił w konfrontacji z farmerami. Obcy szybko opanowali nie tylko tę zabitą dechami mieścinę, ale i umysły większości mieszkańców. Intencją tych międzyplanetarnych najeźdźców miały być eksperymenty na wszystkim co w Hickston porusza się i żyje.

The Fantastic Adventures Of Dizzy (1991)

Mówi się, że w trudnym do określenia „kiedyś” było prościej. Polski gracz wybierał się na bazar, kupował za ostatnie kieszonkowe Pegasusa, kilka kartridży z grami (nazywanych potocznie dyskietkami), łączył to Unimorem i w przewodach wytwarzała się magia. Nie chcę odbierać nic „dzisiejszym” konsolowcom, ale posługując się terminologią kulinarną: oni mają zaplute hotdogi, a my mieliśmy duże zapiekanki własnej roboty.

Jednym z tytułów na legendarnego Pegasusa był The Fantastic Adventures Of Dizzy rozpowszechniony na słynnej składance pt. „Złota Piątka”. Po kilkunastu latach, niczym zaprawieni w bojach pracownicy IPN,  ustaliłem, że najbardziej popularna z przygód Dizzy’ego w tym samym czasie ukazała się też m.in. na peceta. Umożliwia mi to napisanie kilku słów o przygodach tego wesołego jajcarza.

Zły czarodziej

The Fantastic Adventures Of Dizzy zabiera nas do świata pełnego stworzeń rodem z najpiękniejszych wizji po mary jane. Mieszkają w nim trolle, piraci, magicy, szlachcice, kapitaliści, pokraki, skrzaty i oczywiście… Yolkowie, sympatyczna rasa stworzonek, które przypominają strusie jaja po sterydach. Tyle, że zamiast na talerze Yolkowie wędrują do wyobraźni graczy bowiem wyróżniają je charakterystyczne czerwone buciki, czerwone rękawiczki i duże oczy.

NHL Hockey (1993)

Zima jeszcze nie w pełni, ale Retro – Kadabra w grudniu to tylko mroźne klimaty.  Z tego powodu tym razem chciałbym zaprosić was do świata sportu popularnego przede wszystkim u wujka Sama i w jego północnym sąsiedztwie. Chodzi mi o hokej na lodzie, który pod instytucją NHL podziwiany jest przez fanów na całym świecie.  Ostatecznie to uwielbienie musiało przełożyć się na  elektroniczną rozrywkę.

Jak wygląda historia pierwszego NHL na PC-ty? Odpowiedzi znajdziecie poniżej.

Sezon Sidorkiewicza

Pierwsze NHL stworzone dla graczy sygnowane nazwą EA Sports pojawiło się w 1991 roku, ale był to tytuł przeznaczony tylko dla posiadaczy Sega Mega Drive. Podobnie było z jego następcą pt. NHLPA Hockey 93 wydanym rok później. Rzeczy zmieniły się w roku 1993.

Nie jest to rok przełomowy dla pctowych maniaków hokeja na lodzie tylko z tego powodu, że ukazała się wtedy  pierwsza gra z serii, tytułowana zresztą jak pierwsza część w ogóle czyli NHL Hockey. Wszak to właśnie w 1993 roku urząd pierwszego komisarza w historii NHL objął Gary Bettman, pełniący go zresztą po dzisiejszy dzień. To także początek sezonu 1993/94 zwieńczonego pierwszym powojennym triumfem słynnych Rangersów z Nowego Yorku, a także co ważne dla polskich fanów ostatni przed kilkuletnią przerwą sezon Piotra Sidorkiewicza w najlepsze lidze hokejowej świata oraz sezon debiutu Mariusza Czerkawskiego w barwach Boston Bruins.