Materiały Retro – Kadabry na sprzedaż

Cześć!

Wygląda na to, że to już koniec Retro – Kadabry.  Tym niemniej wszystkie materiały dostępne na blogu (42 recenzje, 3 wywiady oraz 15 artykułów)  są od dzisiaj dostępne do kupienia na własność (z możliwością dowolnej publikacji, pełnią praw autorskich, itd.).

Osoby zainteresowane kupnem proszę o kontakt na adres: robert.blake@onet.eu lub robert.bronson@poczta.pl.

Oferta jest aktualna przez 14 dni (od dnia dzisiejszego).

Dziękuję wszystkim, którzy uczestniczyli w życiu Retro – Kadabry.

Postal (1997)

Nienawidzę świata! Wkurwiają mnie ludzie, zwierzęta, rośliny i wszystko co ma ma czelność oddychać! Nie ukrywam, że moje ciało napełnia chora satysfakcja gdy mogę odrąbać komuś głowę, a szczyt euforii osiągam tylko wtedy gdy skopię jakiegoś kulawego psa. Czy jestem psychicznie chory? Nie wiem. Tak mnie zaprojektowano. Żyję po to aby nienawidzić. Nienawidzę po to aby żyć.

Moje narodziny

Urodziłem się w 1997 roku w świecie określanym jako „gry komputerowe” gdzieś na obrzeżach Tucson w Arizonie (zapłodnienie nastąpiło w 1996 roku). Duży szpital, w którym się pojawiłem nosi nazwę „Running With Scissors”, którego zresztą jestem pierwszym dzieckiem.

Jestem Amerykaninem pełną gębą! Mam wielu ojców (m.in. Vince Desi i Mike Jaret), ale żadnej mamusi. Patos, którym mnie próbowano karmić okazał się jednym wielkim kłamstwem, a jako przeciętny mieszkaniec tego dziwnego świata muszę sobie radzić kombinując. Nie wierzę w żadne symbole, w żadnego Boga czy w cokolwiek innego, ale anarchistą też nie jestem, bo nienawidzę czerwonych. Najchętniej zrzuciłbym na ten świat potężną bombę atomową, która rozwiązałaby kwestię tzw. ludzkiej egzystencji.

Disney's Hercules: Action Game (1997)

Nie czarujmy się: Herkules się skończył!

Pamięć o tym pół bogu/pół człowieku przywoływana jest dzisiaj najczęściej w towarzystwie Parandowskiego w licealnym nihilizmie albo w anegdotach odnoszących się do pół zwierząt/pół ludzi pokroju Mariusza Pudzianowskiego.  Ów mityczny przydupas Olimpu lata swojej największej chwały przeżywał w drugiej połowie lat 90-tych kiedy o Herkulesie było naprawdę głośno. Za przykładem warto tu przywołać słynny amerykański serial z Kevinem Sorbo w roli głównej emitowany w Polsacie, renesans filmu pt. Herkules w Nowym Jorku z obecnym gubernatorem Kalifornii w głównej roli emitowany co trzecią niedzielę we wspomnianej stacji czy Herkulesa i jego otoczenie na żetonach Star Foods (a pamiętać trzeba, że słynne „żetony” były w latach 90-tych w kręgach młodzieżowych wyznacznikiem prestiżu).

Mało? Najmłodsi mieli film, a następnie serial animowany o przygodach Herkulesa (też emitowane w Polsacie!). Na podstawie tego pierwszego spece od multimediów Disneya napisali grę komputerową o przygodach bohatera mojego dzisiejszego wywodu.

Impreza u Hadesa

Trzeba przyznać, że na niewielu wielkich bohaterów popłynął strumień splendoru w rozmiarach takich, które dosięgnęły syna Zeusa z nieprawego łoża (swoją drogą kwestia rozmnażania bogów olimpijskich wydaje się nader interesująca).  Jak wspomniałem w pierwszym zdaniu dzisiaj Herkulesa już nie ma, ale co zdążył poużywać to jego :-).

Gra komputerowa z 1997 roku na motywach przygód Herkulesa mogła być osadzona tylko w jednej konwencji: zręcznościowej. Któż bowiem wyobrażałby sobie Herkulesa jako strategię, FPS-a czy wyścigówkę? Uwierzcie mi, że w błogosławionym dwudziestym pierwszym wieku zdarzają się takie absurdalne pomysły, ale szczęśliwie programiści spod skrzydeł Disneya nie poszli tą drogą i napisali rasową grę zręcznościową.

Deluxe Ski Jumping (1999)

Adam Małysz to bohater romantyczny czasów nam współczesnych, idol młodzieży, symbol zagrzewający lud robotniczy do pracy, czasoprzestrzenna idea i roztańczone dobro potomków Lecha. Adam Małysz to synonim patriotyzmu, dobrobytu i sprawiedliwości. Przesadzam? No, dobrze… może trochę :-). Niemniej ilość emocji i radości jakiej dostarczał i dostarcza nam ten skromny skoczek z Wisły jest bardzo duża. Zatem nic dziwnego, że niniejsza recenzja będzie pisana w tle jego sukcesów. Recenzja gry, która podobnie jak i Adam Małysz jest niepozorna, a posiada ogromną siłę. Chodzi mi o Deluxe Ski Jumping czyli popularnego de es jota.

Polski Kult

Pierwsza część Deluxe Ski Jump – napisana przez nastoletniego wówczas Fina Jussiego Koskelę – pojawiła się w sieci już w 1999 roku, a więc w czasach kiedy na światowych skoczniach rządzili Martin Schmitt i Janne Ahonen, a wciąż głośno było o takich tuzach światowych skoków jak Kazuyoshi Funaki, Primoz Peterka czy Andreas Widhoelzl. Talent 22-letniego Adama Małysza miał eksplodować w następnym roku.

To właśnie u progu nowego millenium Polacy masowo zaczęli interesować się skokami narciarskimi. Wraz ze zwieńczeniem sezonu 2000/01, w którym Adam Małysz był najlepszy w generalnej klasyfikacji Pucharu Świata, skoki stały się popkulturą przenikającą do wielu dziedzin życia. W tym i do gier komputerowych. Małyszomania zaczęła zbierać swoje plony.

Worms (1994)

Brytyjska Team 17 wyprodukowała na rynek gier komputerowych kilka tytułów, ale najbardziej rozpoznawalnym jej produktem są Wormsy, gra o… strzelających do siebie glizdach. No, dobra:  nie o glizdach, a o robakach (choć patrząc na grafiki pierwszej części o wiele bardziej do gry pasuje termin glizdy). Worms to pierwszy tytuł wielkiej serii, która do dzisiaj na wszystkich platformach posiada aż dwadzieścia dwie odsłony! Zatem warto przyjrzeć się tej pierwszej.

Sun Tzu i robaki

Różne źródła podają, że Wormsy ukazały się w 1995 roku, ale mnie najbardziej przekonuje źródło ze strony oficjalnej serii o robalach, na której widnieje informacja, że pierwsze Wormsy na PC ukazały się w 1994 roku (wcześniej, ale w tym samym roku na Amigę). Zresztą pierwotnie gra miała być tytułowana jako Total Wormage, ale chyba dobrze się stało, że pomysł ten nie wszedł w życie.

Głównym twórcą tego wiekopomnego produktu jest niejaki Andy Davidson, który wcale nie ukrywa, że bezpośrednią inspiracją do napisania gry była równie legendarna (a w niektórych środowiskach kultowa) Scorched Earth z 1991 roku. Jednak w odróżnieniu do SE w Wormsach mamy zamiast strzelających do siebie czołgów uzbrojone po zęby robaczki i zamiast wojennych plenerów kolorowe plansze, cechowane kąśliwym poczuciem humoru i totalną swobodą konstrukcji. Dobra metamorfoza, prawda?

W tym tygodniu wpisu nie będzie!

…obiecuję to jednak nadrobić w najbliższym czasie.

Dangerous Dave (1990)

Czy pamiętacie Dangerous Dave’a?

Pierwsza wersja tej zacnej platformówki ukazała się już w 1988 roku na Apple II, ale wtedy pod tytułem Dangerous Dave:  The Deserted Pirate’s Hideout!, w grafice CGA i z niedokończonym programem. Być może autor gry John Romero, chciał sprawdzić w jaki sposób gracze zareagują na sam pomysł wprowadzenia koncepcji Dave’a w życie. Efekt widocznie był zadowalający, bo już dwa lata później gracze Apple II otrzymali nowego Dangerous Dave’a w grafice EGA. Jednak z perspektywy użytkowników PC-tów większą wartość stanowił Dangerous Dave napisany specjalnie dla nich. Zresztą możliwe, że Dave nie ukazałby się na PC gdyby nie wpływ niejakiego… Johna Carmacka, późniejszego współtwórcy id Software.

Super Dave Bros

John Romero na swojej stronie poświęconej całej serii przygód Dave’a przyznaje, że nie pamięta skąd wziął pomysł na grę, ale bez wątpienia duży wpływ odegrały przygody włoskiego hydraulika Mario Brosa. Zapewne chodzi tu o sam gameplay i koncepcję głównego bohatera. Na pewno nie o długość gry :-).

Ben Jackson "Smasher" vs Dizzy

Dizzy to sprytny jajcarz. Nie dość, że przechytrzył skrzata Shamusa i upił pirata Blackhearta, zjednał sobie rzeszę oślizłych trolli i pokonał złego czarnoksiężnika Zaksa, to wkrótce po tych wydarzeniach  przejął wpływy w okolicznym miasteczku Keldor. Współczesny zabijaka o posturze nie gorszej niż Mariusz Pudzianowski, niejaki Ben Jackson znany jako „Smasher” wykrzyknął głośno: „Ha, ha! Takie jajko ma tyle skarbów ile chce, wyrywa najlepsze panienki w mieście i rozbija się wagonami po kopalniach, a ja tutaj z dresiarzami się użeram… dosyć tego! Wyzywam go!”. Tak oto doszło do pojedynku pomiędzy sympatycznym Yolkiem i troglodytą Smasherem.

Runda 1: Siła

O możliwościach Smashera nie trzeba chyba dużo mówić! Dla tego Homo Gigantusa okoliczne menele z osiedla stanowią tylko rozgrzewkę do prawdziwych starć: z gangami, płatnymi zabójcami i mistrzami sztuk walki. Smasher zgodnie ze swoim pseudonimem potrafi używać miażdżących argumentów w stosunku do każdego kogo napotka na swojej drodze. Idąc za Tonym Montaną: potrzeba by było całej armii aby go rozwalić!

Fighting Force (1997)

Niezależnie od czasów rynek gier komputerowych na PC zawsze ubogi był w tzw. „bijatyki”, względnie „nawalanki” czy „napierdzielanki” (lub wulgarniej). Chodzi mi o tytuły przy których gracze mogą wcielić się w mistrzów walki wręcz, niejednokrotnie rozwalających wszystko co stanie na ich drodze. Gry, których korzenie zostały zasadzone przy takich  elektronicznych klasykach jak m.in. Double Dragon czy Bruce Lee. Jednym ze sztandarowych tytułów lat 90-tych zgodnym z przesłaniem bijatyk jest Fighting Force z 1997 roku.

Moja własna Apokalipsa

Oczywiście nie jest to taki rodzaj emocji serwowany jak choćby przy wspomnianym Double Dragon. Twórcy Fighting Force zgodnie z zasadami ewolucji nieco unowocześnili gatunek przenosząc bohaterów rozgrywki do trzeciego wymiaru, w świecie trudnym do ogarnięcia.

Fabuła gry opowiada o psychopacie, niejakim doktorze Zenga. Osobliwość to o długich rękach, która swego czasu przepowiedziała koniec świata. Niestety ani w dniu wyznaczonym przez jego przepowiednię, ani nawet kilka nocy później do żadnej apokalipsy nie doszło. Sam dr Zenga w obawie przed kompromitacją i śmiesznością wśród wyznawców swojej przepowiedni oraz wśród znanych mu dygnitarzy postanowił wyjść końcowi świata na przeciw… samemu go wywołując.

Kingpin: Life Of Crime (1999)

Każdemu mieszkańcowi osiedla wzniesionego z mottem: „upchać jak najwięcej!” nie trzeba chyba bliżej przybliżać pojęcia „betonowa dżungla”. Co najwyżej można pokusić się o deliberację nad odcieniami tego zwrotu, bo dla części osób „betonowa dżungla” to po prostu architektoniczne konserwy złożone z mas ludzi, dla innej części osób będzie to centrum miasta osadzone wewnątrz kolorowych i wesołych prowincji, ale jest i grupa osób wyznających pogląd wedle którego „betonową dżunglą” jest nie tylko architektoniczny, ale i mentalny slums gdzie zewsząd latają noże i siekiery, a przechadzka po zmroku może zakończyć się długotrwałą wizytą na OIOM-ie. Do tej ostatniej grupy nalezą twórcy Kingpina.

Zabójstwa, narkotyki, dziwki i upodlenie

Fabuła tego FPS-a z 1999 roku do najbardziej rozbudowanych nie należy. Przypomina ona raczej zarys tych krótkich filmów akcji tworzonych za oceanem, w których chodzi przede wszystkim o nagromadzenie wydarzeń niekoniecznie ubarwionych elementami zmuszającymi do kontemplacji lub emanacji patosu. Tak jest z Kingpinem bowiem w trakcie przebiegu rozgrywki nie poznajemy ani imienia naszego bohatera, ani specjalnie nie zaprzyjaźniamy się z nim. Chodzi o to by przysporzyć profesorowi Wilczurowi jak najwięcej klientów do trepanacji czaszki.

Nie oznacza to, że grze można z tego powodu czynić zarzuty, bo chyba intencją twórców była kreacja świata, w którym wplątany gracz będzie mógł wykreować własne emocje i poczuć się jak w nakreślonej na wstępie betonowej dżungli. Nawet jeśli na co dzień mieszka w lesie.